In mijn praktijk begeleid ik regelmatig meisjes of jonge vrouwen die vanuit hun onzekerheid en negatieve zelfbeeld op zoek gaan naar positieve aandacht van jongens en/of mannen. Zij plaatsen pikante foto’s op sociale media of laten op een andere manier seksueel wervend gedrag zien. Vaak wordt dit gedrag van deze meisjes of vrouwen sterk veroordeeld. Zeker wanneer het dan “mis” gaat en zij negatieve relationele of negatieve seksuele ervaringen opdoen. Het is dan vast en zeker hun eigen schuld!
In dit gedicht laat een voormalige cliënt van mij zien, hoe haar negatieve zelfbeeld ontstaan is. Gelukkig kan ik vertellen dat het nu goed gaat met haar. Ze voelt zich een stuk sterker en zekerder van zichzelf. Maar hiervoor heeft ze behoorlijk moeten knokken, vaak alleen….
Met haar toestemming mag ik dit gedicht, “Mijn leven” delen. Haar naam heb ik i.v.m. privacy veranderd.
Mijn leven,
20 april, Lisa werd geboren, iedereen blij, iedereen mocht het horen. maar waren we echt gelukkig? of was dat slechts de buitenkant? ja want in dit gezin was veel meer aan de hand.
Mama ongelukkig, met 3 kinderen haar handen vol, papa gaf niks om ons alleen maar om de alcohol. We waren bang voor hem, want hij kon agressief zijn, wanneer hij er was voelde wij ons nooit fijn. Vreemdgaan en drinken dat is alles wat hij deed, of wanneer hij dronken was en ons weer in een hoekje smeet.
2 jaar later, papa was er vandoor, we waren opgelucht want eindelijk konden we door. Nog 2 jaar later, Lisa ging naar school, ze vond het geweldig hield het daar uren vol! ik speelde, ravotte en rende, pas 3 jaar later toen begon de elende..
Ik was iets zwaarder dan de rest, jarenlang ben ik hierdoor gepest. Ik werd geslagen, opgewacht en uitgescholden voor zwein, Ze zeiden: Vies varken, spring voor de trein! Ik werd van de fiets geduwd en lastig gevallen, kinderen bedreigte me om me neer te knallen. en dat gebeurde dag na dag…
5 jaar later, Middelbare school ik was zo blij, heel veel vrienden ik hoorde overal bij. ik was weer gelukkig fietste elke dag fluitend over de brug, Maar al die nare gedachten kwamen weer terug.
Ik sloot mezelf op, had nergens geen zin in, ik dacht telkens wat nou als ik echt voor de trein spring? Ik keek in de spiegel, ik haatte wat ik zag, ik was altijd verdrietig nooit meer een lach. Ik voelde me een grote flop, maar dankzij alle hulp kwam ik er weer bovenop.
1 jaar later mijn moeder kreeg een nieuwe vriend, ik haatte hem waar had ik hem aan verdiend? altijd ruzie nooit een fijne sfeer, ik praatte met hem nooit meer! Na 3 jaar was de relatie voorbij, omdat het niet ging tussen hem en mij.
Ik was weer wat blijer, ik had weer een boy, Het verhaal was alleen net iets te mooi. Hij gaf me alles maar veranderde snel, in de handen van een loverboy waar ik liever niet veel over vertel.
Ik moest van mijn fijne school, door mijn NLD naar speciaal onderwijs.. wat moet ik daar dan mee? Ik vond het verschrikkelijk, ik ging huilend naar school, Tussen de down syndroom kinderen hoe hou je dat vol? Ik voelde me niet op mijn plek maar ze lieten mij niet gaan, Ze zeiden: jij kan regulier niet aan! jij zult gaan falen, Jij zult nooit jouw diploma halen!
Maar ik wist dat ik het kon en ging niet met hun mee, ik schreef me in bij Aventus entree. Voor mijn gevoel het beste idee, En nu zit ik alweer bij Niveau 2! 